Goedendag iedereen,
Zoals de titel al zegt Wat een Dienst weer.
En vat het niet verkeerd op maar wij maken zoveel mee op en rondom de trein dat het mij leuk leek om jullie eens een blik te gunnen in de situaties waarmee wij als HC's geconfronteerd worden. Zie het als een blog en therapie voor de HC 
Nou mijn eerste verhaal en wat mij ook dit laat doen is een triest maar ook een mooi verhaal.
Ik sta op het punt om te vertrekken van Utrecht CS richting Rotterdam CS en een 40 seconden voor vertrek zie ik een dame van een jaar of 24 huilend de trap afkomen en daarmee bedoel ik echt huilen om verdriet, onmacht en pijn, waar het zien ervan je gelijk een naar gevoel diep in je being geeft.
Ze kijkt weg van iedereen en ook van mij hierdoor kon ik in eerste instantie geen contact maken. Respectvol laat ik haar verder voor wat het is.
Halverwege richting Gouda gaat de trein in een snelremming en word door de meester (machinist) mij gemeld dat er ergens aan een noodrem is getrokken en direct wordt ik herinnerd aan de huilende dame.
De machinist en ik besluiten na het inlichten van de juiste mensen om naar elkaar door de trein heen te lopen om erachter te komen welke noodrem er is aangehaald en natuurlijk ook de situatie.
Ik kom aan bij de dame en die is zo in paniek dat ze amper kan ademhalen de tranen stroomde in brede banen over haar wangen ze zit voorovergebogen en snakkend naar lucht en ik ga op één knie voor haar zitten maak contact en pak haar beide handen in die van mij en met een kalme lichte dwang in mijn stem vertelde ik haar mij aan te blijven kijken en met mij mee te ademen. Na een minuut vroeg ik haar of ze me kon vertellen wat er is, het enige wat ik zie is machteloosheid in haar ogen en nog een keer gingen we even goed ademhalen. Ik vroeg aan haar of zij behoefte had aan een "quiet spot" en toen kreeg ik een knikje.
Ik heb haar bij mij in de onbemande cabine geplaatst omdat het gewoonweg te druk was in de trein voor wat rust en stilte. Wel hulde aan alle reizigers die daar op het balkon haar probeerde gerust te stellen.
Ik bood haar mijn drinkfles aan die ik toevallig net had gevuld en wat druiven die ik had want eten en drinken doet een mens goed, ze pakt het trillend maar dankbaar aan. Na wat stilte en gewoon even in het nu zijn zie ik haar iets ontspannen en vraag ik aan haar of ze wilde vertellen wat er was en als ze dat niet wou is dat ook goed dan gaan we gewoon rustig onze reis vervolgen.
Ik kreeg een kort verhaal over liefde en dromen en hoe dit allemaal in duigen viel. Ze had al dagen niet ergens fatsoenlijk geslapen of iets gegeten. Ze komt uit wit rusland en zoals we weten is dat nu niet echt the place to be. Haar "vriend" had ze ruzie mee en na wat vragen kom ik erachter wat haar echt dwars zat, haar zoontje van 5 is op dit moment bij zijn grootouders in Belarus en ze zou niets liever willen dan hem hierheen halen en bij hem zijn maar door schrijnende omstandigheden heeft ze niets om dat te kunnen doen. Dus je kind is niet bij je, je "vriend" (niet de vader) is nogal een lul (ik hou het hier nog netjes) je bent gevlucht van hem en je hebt geen middelen om terug te kunnen dan wel je kind hierheen te halen.
Ik heb mensen om minder zien breken.
Ik ben zelf ook een trotse vader van een geweldige meid van 5 dus je kan jezelf indenken dat wij over onze kids hebben zitten praten, wat foto's kijken en ik zie dat zij lacht en trots over haar jongen verteld. Op Rotterdam Alexander zegt ze dat ze terug gaat naar Utrecht en gelijk valt ze terug in haar sores omdat ze geen geld heeft voor een kaartje ik zeg tegen haar ga gewoon even mee naar Rotterdam CS daar pakken we snel even een thee en een sigaretje en daarna gaan we terug naar Utrecht CS, zo gezegd zo gedaan.
Ik heb haar verteld dat er maar twee dingen in deze wereld echt belangrijk zijn en dat is jezelf en je kind, that's it. Ze lacht begrijpelijk van oor tot oor en bedankt mij voor de hulp.
Ze stapt in ik doe mijn vertrekproces en ik heb haar eigenlijk niet meer gezien.
Ik hoop oprecht dat zij en Simon (zoontje) heel snel weer samen zijn in deze rare tijd.
Kevin
