Zondagavond 12-11 op station 's 's-Hertogenbosch, spoor 3, de intercity naar Schiphol zou om 19u58 vertrekken.. ware het niet dat mijn zoontje vrolijk was ingestapt een moment voor de deuren definitief sloten, ik stond buiten aan de deuren te krabben. Mijn schuld dat ik niet dicht genoeg bij hem liep. Wij waren, na een dolle dag Efteling, naar het verkeerde perron gelopen, zoekend naar de juiste trein, hij wist alleen dat we gauw de trein moesten halen.
Wat mijn moederinstinct deed weet ik niet precies meer, wel dat het uitstekend functioneert! Ik heb nogal resoluut de hele trein aangevallen, mijn armen zijn bont en blauw van het beuken en mijn stem is kapot. Het was simpel en heel helder: mijn kind ging met mij mee naar huis, dus die trein bleef staan; hoe dan ook moest ik Onmiddellijk de aandacht van de conducteur opeisen.
Ik weet nog dat ik besloot zo dicht mogelijk op de trein te blijven zodat ze voor de veiligheid moesten blijven staan (anders zou iedereen in zijn volle verstand gauw wegrijden van de 'Crazy Woman'), maar me steeds af te zetten zodat ik weg kon stappen als hij toch ging rijden. Ik moet er niet aan denken als ik dat in die roes verkeerd had ingeschat. Het spijt mij als ik mensen aan het schrikken heb gemaakt.
Binnen, achter het glas, stonden gelukkig veel mensen om mijn manneke heen te helpen en te gebaren en te bellen. Ik wil hier mijn innige dank uitspreken voor iedereen die hem daar enigszins bijstond. Hij wil er niet over praten, maar gaf wel aan dat hij héús al láng wist dat het goed zou komen en hij gewoon geholpen zou worden tot ik hem ergens kon komen ophalen!
Toen ik in de gaten kreeg dat de trein toch echt niet wegreed, riep iemand verderop dat de deuren open konden, en stond mijn kind waar 'ie moest wezen, onder mijn vleugels. De conducteur, een blonde vrouw, kwam duidelijk geschrokken heel gauw even foeteren dat we geluk hadden dat ik zoveel stampij had gemaakt, daardoor dacht ze dat iemand vastzat anders had ik hem in Utrecht kunnen ophalen, Nooit meer doen!.. en snel vertrok de trein,
ik had haar willen knuffelen en iedereen erbij!
Dankzij haar snelle besluitvaardigheid werd mijn zoontje een klein trauma bespaard (of een supercool avontuur 
en vooral, hij lag op tijd in bed en kon de volgende dag heerlijk vrolijk naar school om te trakteren, want het was zijn 10e verjaardag!
en vooral, hij lag op tijd in bed en kon de volgende dag heerlijk vrolijk naar school om te trakteren, want het was zijn 10e verjaardag!Achteraf besefte ik natuurlijk pas wat en geluk we hadden, dat het op de een of andere manier veilig genoeg was om de trein stil te laten staan. Wat is er gebeurd, hebben we de dienstregeling niet te lang verstoord, hebben mensen geen aansluitingen gemist?
Bloemen wil ik sturen, op taart trakteren voor alle betrokken NS-personeel, mijn excuses aanbieden en mijn respect betuigen voor hun dagelijkse, enorm belangrijke werk. Ik zie aardig wat gemopper hier op de community, natuurlijk gaat er teveel mis met zo'n immens complex systeem met een bepaald percentage aan menselijke fouten. Maar het NS-personeel draagt wel, bij elke vertrekkende trein, min of meer de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van ons passagiers, inclusief de incidentele gevaarlijke stunts van allerlei dwazen, en moet daar direct de beslissingen bij kunnen nemen, dat verdient bijzondere eerbied. Een stomme vriendin van me is ooit overreden door zo'n grote snelle trein, ook dat is helaas een risico van het NS-vak.
Het zal me echt een worst wezen als comfort of perfecte timing niet altijd georganiseerd zijn, meestal gaat het behoorlijk goed! Ik ben echt afhankelijk van het OV, en zolang er lieve, wakkere mensen werken die mij en mijn kind veilig naar huis brengen, of waar dan ook naar toe, ben ik gelukkig.
Ode aan het NS-personeel!