Officieel mogen NS-medewerkers geen rolstoel duwen. Dit in verband met arbo-regels. Ze zijn bang dat hun medewerkers er iets aan oplopen. Het is dus niet helemaal de schuld van het personeel. Maar ik ben het met u eens dat de NS niet zo moeilijk moet doen. In andere bedrijven is dit soort hulp heel normaal.

Welkom bij de NS Community @Girlonwheels!

Als het om NS Reisassistentie medewerkers en een brug voor een rolstoel gaat mogen ‘getrainde’ medewerkers je prima een duwtje geven.

Een conducteur mag (of kan) dat niet, want de brug is voor hen hooguit in noodgevallen bereikbaar/beschikbaar.

Overigens bestaat zo’n training uit een paar uurtjes online cursus en een dag(deel) meelopen op het perron. Bovendien zijn Reisassistentie medewerkers soms helemaal niet in dienst van de NS, maar zijn ze ‘oproepbaar’ als vrijwilliger en krijgen daar een vergoeding voor (minimaal één uur betaald per oproep). De NS had daar ooit zelfs een campagne voor opgezet!

Een willekeurige conducteur aan wie je vraagt “wilt u misschien even helpen?” (met wat dan ook) mag dus nee zeggen. Dat ze geen zin (of tijd) hebben om iemand te helpen met zware koffers of een fiets is… een keuze.

Best suf, want zolang jij bezig bent met instappen/koffers sjouwen mogen ze niet zomaar de deuren sluiten, en een handje helpen kan de heilige vertrekprocdure zomaar een stuk versnellen.

Jij blij, zij blij, iedereen blij, maar zo werkt het blijkbaar niet. Er zijn daarvoor helemaal geen arbo-regels (hoe zwaar is die koffer eigenlijk? Nou ja, til hem maar op en voel zelf of dat ‘werkbaar’ is) maar ze verschuilen zich achter mogelijke aansprakelijkheid voor het geval er iets mis gaat.

Wat er precies mis zou kunnen gaan om iemand met bijv. een koffer te helpen is me nog steeds een raadsel, want diegene heeft de koffer toch ook helemaal zelf tot aan de deur van ‘jouw’ trein weten te slepen? Ben je dan een gastheer/gastvrouw of Bromsnor (doen we niet, zoek het maar uit)?

Als jij (als ervaren rolstoeler) aan wie dan ook vraagt om iets simpels dat verder totaal risicoloos is, waarom dan bij voorbaat weigeren (of iets mompelen over zelfredzaamheid of takenpakket)…

Je hebt een punt, want ik durf te wedden dat 9 van de 10 medereizigers je gewoon zouden helpen, zonder ook maar één seconde over enig risico (als dat er al is) na te denken.

Daar zal het hier inderdaad om gaan gezien over een stijle brug gesproken wordt. Dat is dat grote ding om een intercity in te komen en die pakt een conducteur echt niet even voor je.

Toen ik een aantal weken in rolstoel reisde na een operatie enige tijd geleden (en daar dus veel minder ervaring mee had dan de meeste rolstoelers) ben ik hier ook wel eens tegenaan gelopen. Je komt die brug wcht niet zomaar op en sommige 'assistentieverleners' vertikken het je dan even te helpen. Ik ben in die paar weken (waarin ik ook nog eens grotendeels met sprinters reisde en gebruik van de brug dus misschien vijf keer is gebeurd) meer dan eens door een medereiziger de brug op geholpen nadat een assistentieverlener die voor me had gepakt en er vervolgens bij ging staan kijken hoe ik er niet op kwam.

Die ervaring had ik dus gelukkig ook

TS noemde het https://nl.wikipedia.org/wiki/Validisme (lees dat even graag) en dat is dus een ‘dingetje’ waar de NS best even over mag nadenken (áls personeel inderdaad zulke keiharde werkinstructies heeft, of de vrijheid heeft om zelf te bepalen).

Toekijken en niets doen (en misschien wel even een sigaretje roken, dat mag ook niet maar gebeurt toch wel…) is pure imago-schade. Nobody wins 

Ik moet trouwens nog wel even toevoegen dat ik dr reisassistentie toen bepaald geen ramp zou hebben genoemd. Er waren in die periode ook een heleboel leuke gesprekken met uiterst vriendelijke en behulpzame assistentieverleners, die als daar even tijd voor was vaak zelfs spontaan aanboden je nog even verder te helpen dan alleen de trein uit (richting bus bijvoorbeeld).

Kijk, daar draait het in deze om. Werknemers (NS reisassistentie/conducteurs/machinisten) dienen zich tijdens hun werk te houden aan de regels welke er zijn. Als daar dus in bepaald is dat een werknemer geen zware rolstoel (vaak rond de 100 kilo) mag duwen, of geen koffers, fietsen enz mag  (of hoeft) te tillen, dan houd deze zich daaraan. Immers loopt bv een conducteur rugklachten op daardoor, dan heeft deze toch een probleem met zijn/haar werkgever. Zeker bij verzuim of erger.

Een reiziger kan en mag daardoor veel meer. Die is in eigen tijd en mag en kan dit dus wel helpen. Gebeurt er iets, dan is dat privé pech.

Imago schade @Robert B is schrijven zoals jij de wereld ziet en allerlei aannames en beschuldigingen plaatst richting een bedrijf, alsof die stiekeme rokers de kantjes ervan af lopen, waarbij de vraagsteller eigenlijk denkt een antwoord van het bedrijf te lezen...  .

Naar aanleiding van de discussie kwam ik onderstaand plaatje tegen:

Klopt dit plaatje met de werkelijkheid?

Als de persoon in die sportrolstoel aan de ‘NS medewerker’ met het gele hesje gevraagd (of afgesproken) heeft om even een duwtje te geven (of ‘graag even opletten dat ik niet achterover kieper’) dan is er niets aan de hand met het ‘plaatje’.

Alleen ziet het hoofddeksel van de medewerker er wel wat ‘gekunsteld’ uit, en deuren van treinen zitten niet zo dicht bij elkaar, toch?

En wat is die dame/persoon met zonnebril bij de prullenbak eigenlijk aan het doen? Wat je hier ziet is dus een impressie en geen foto.

En voor @Ret.tep: je mag mij best beschuldigen over het doen van aannames, maar ik wil eigenlijk niemand ergens van beschuldigen.
Mocht het toch zo lijken, dan gaat het over een persoon (een rotte appel) en niet ‘richting een bedrijf’ (de fruitteler of groenteboer).

Off-topic: de metafoor over een sigaretje roken is wel treffend, want als ik dat (in uniform/bedrijfskleding) doe op of rond een schoolplein vol rokende ouders dan is dat imago-schade en kan/mag/zal ik daar (mogelijk of zeker) op aangesproken worden.

Als ik een groepje V&S medewerkers rond de HEMA aantref tijdens ‘werkoverleg’ met een hotdog in hun handen gun ik ze dat wel, maar gezien het aantal overtredingen (piepende poortjes wegens tailgaters) heb ik dan ook soms de neiging om te roepen “hebben jullie niets beters te doen ”

Maar misschien hebben ze wel instructies (verplichte pauze of zo).
En als kers op de appelmoes, vandaag weer eens gelezen op X: “hoe komt het dat iedereen in de stiltecoupé gewoon stil is, behalve de NS medewerkers bin het zeszitje] hiernaast?” Rotte appels dus…