Mijn beide opa’s en mijn vader werkten hun hele leven bij de NS. Zelf reis ik al 73 jaar, mijn hele leven dus, met grote tevredenheid met de trein. Ik heb het zelfs nooit nodig gevonden om een auto aan te schaffen of een rijbewijs te halen. Toch broeit er sinds enkele weken in ons huis een haat-liefde-verhouding met de NS, waarbij de liefde dan natuurlijk van mij komt en de ‘haat’ van mijn vrouw. Dat negatieve gevoel is ontstaan uit onmacht en diepe ergernis. Zij probeert namelijk al vanaf 7 april een nieuwe OV-chip kaart te bemachtigen. Op die dag vulde zij volgens de regels digitaal de benodigde gegevens in, stuurde een pasfoto op en maakte € 7.50 over. Vijf werkdagen later kreeg zij de nieuwe kaart. Maar wel zonder de pasfoto, waardoor de kaart natuurlijk niet geldig is. De oude kaart is echter wel ingetrokken. Zolang zij geen nieuwe kaart heeft, kunnen wij dus niet samen reizen, terwijl we beiden wel meer dan € 100 voor een dalurenjaarkaart hebben betaald. En nu komt juichend de heer Kafka binnen. Wij hebben de afgelopen zes weken vier maal gebeld met de Klantenservice OV-chipkaart. En viermaal werd ons verzekerd dat wij binnen vijf dagen een nieuwe OV-chipkaart zouden krijgen. Tot op de dag van vandaag is die belofte telkenmale gebroken. Een klacht indienen bij de Klantenservice, wat wij 3 mei schriftelijk deden, helpt ook niets. We wachten nog op een reactie. Die onwil om het goed voor de klant te regelen …. is het desinteresse of incompetentie?
