Dit topic om te starten, daar heb ik echt even over nagedacht. Ik merkte aan mezelf dat mijn lontje steeds korter werd en dat ik mezelf soms niet terug herken. Ik kies ervoor om jullie mee te nemen in een kort verhaal, hoe is het nu als HC (en al mijn andere collega's in de operatie, dus machinisten, Veiligheid en Service, Tickets en Service, collega's die onze diensten stellen, invullen etc. Sorry als ik wat vergeet).
In het bijzonder wil ik zowel de moderatoren en mijn actieve collega's danken voor hun bijdrages en inzet. Dit geldt ook absoluut voor de vaste forumleden en hun engelen geduld om vaak hetzelfde te antwoorden. Top.
Ik heb helaas de pech (of het geluk, ligt eraan hoe je het bekijkt) om werkzaam te zijn in Brabant. Ik weet nog dat we anderhalve week geleden maatregelen kregen opgelegd in de provincie Brabant. De maand ervoor was Corona vaak al het gespreksonderwerp. Het viel ons al op dat er veel minder Chinese reizigers waren sinds de uitbraak in China. De oproep kwam voor Brabant om zoveel mogelijk thuis te werken. Ik merkte dit direct op in de spits in Brabant. Net als de maatregel, geen handen schudden en veel handen wassen. Wat was dat wennen. Dan heb ik het nog niet over die 1,5 meter afstand.
In de spits, na ingang maatregelen in Brabant reed ik met collega's de langste trein die we rijden tussen Eindhoven Centraal en Utrecht Centraal. De samenstelling was 3x VIRM4, in ons jargon, 12 bakken vast. Tot aan Utrecht was het zeer rustig in deze trein. In Utrecht kreeg je het surrealistische beeld, dat het perron vol reizigers stond en zich massaal de trein in liepen. Afstand? Neh, rekening houdend met de brandhaard Brabant? Neh. Collega's stonden te kijken dat collega's uit Brabant door heel het land gingen. Dit gold ook voor reizigers. Paar dagen later volgde het land.
Eenmaal landelijk kreeg je in het begin lege stations te zien, gesloten winkels. Ik ben de hele tijd bezig met mijn afstand. Hoevaak een reiziger met een vraag op korte afstand van je komt, is zowat 95% van de keren. Bij uitstappen krijg je vaak ook geen 1,5 meter aan ruimte. Ook bij vragenstellende reizigers blijf je continue alert op de afstand. Dan moet je je eens verslikken, dan hoest je netjes in je elleboog, maar om je heen zie je reizigers en collega's opveren. De angst regeert.
Gisteren viel al op dat het drukker was in de trein. Groepjes bij elkaar. Geen afstand houden. Het lijkt wel of men in de bubble zit van hun telefoon of Ipad. Geen rekening houdend met de maatregelen. Ineens zie ik ook meer overtredingen, zoals fietsen op het station. Als je perse wil fietsen op een station, Breda heeft er een fietspad doorheen lopen. Het egoisme druipt ervan af.
Ik loop zowat op mijn tenen sinds de crisis en het draait allemaal om afstand, hygiene en goede samenwerking om de treinen te rijden. Ik behoor tot de "gezonde" groep en ik hoop dat reizigers hun verantwoordelijkheid nemen. Mensen met vitale beroepen willen graag veilig naar hun werk en terug. Met overvolle treinen met dagjesmensen lukt dat niet. Op stations geef ik ook geregeld aan dat men afstand moet houden.
Ik hoop dat ik bij de "gezonde" groep blijf behoren en dat we ons werk blijven doen voor onze Nederlanders met vitale beroepen. In al die gevormde groepjes kom ik echt niet voor mijn lol erbij. Corona heeft mijn werk tijdelijk veranderd, de omgang met mensen (een knuffel die iemand nodig heeft, durf ik niet snel meer te geven) heeft gezorgd dat ik vaker echt op mijn tenen loop. Mijn ouders zie ik weinig, net als de rest van mijn familie en vrienden. Dat vind ik persoonlijk niet fijn en ik hoop dat we deze crisis snel beheersen. Dat het een serieuze crisis is, blijkt wel, maar nu iedereen zover krijgen dat het geen computerspelletje is. Ik zie steeds meer mondkapjes dragers in de trein.
Voor de zorg, top, jullie zijn geweldig.
Zelf voelt het voor mij al als isolatie, als potentiele bron van besmetting door mijn werk, mijd ik alle fysieke contactmomenten. Ik zou het mezelf niet vergeven als ik het heb met milde klachten en anderen zou besmetten.
Een totale verandering sinds de maatregelen.
Vandaar mijn schrijven. Werk mee, ik hoop echt dat we weer naar de situatie van voor de crisis kunnen, geen stress, uitdagingen etc.
Bedankt aan diegenen die de moeite namen dit door te lezen.
Edit: en natuurlijk blijf ik aan het werk voor de reizigers die ook echt het openbaar vervoer nodig hebben om strikt noodzakelijk te reizen.
En landelijk gezien is dat dan wel zo'n 17.000.000.000 euro? Tja het kost wel wat. Maar wie weet geven de ontvangers dat geld naderhand wel weer snel uit bij de lokale kruidenier, de boekhandel of aan een treinkaartje.. Misschien wel een prima stimulatie voor de economie en wat simpeler te realiseren. NOW, NOW, NOW, NOW, ...
Kom op, lukt je best. 